Έχοντας σχεδόν ξεχάσει την εποχή της πανδημίας, τα σημεία και τα τέρατα των καιρών μας υποχρεώνουν να προσέξουμε και να επικεντρωθούμε σε ένα ευρύ και βασικό θέμα: το περιβάλλον και ιδιαίτερα το οικοσύστημα, το οποίο έχει υποστεί τόση πίεση που είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει.

Δεν υπάρχει πλέον καμία (επιστημονική) αμφιβολία ότι αν δεν καταφέρουμε να τηρήσουμε μέχρι το 2030 τις υποσχέσεις της Συνθήκης του Παρισιού, ο πλανήτης μας θα μπει σε ανεπίστρεπτη τροχιά κλιματικής αποσταθεροποίησης που θα διαρκέσει εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Μετά τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες του περασμένου καλοκαιριού, αρχίζουμε να νοιώθουμε (στο ελάχιστο) τι σημαίνει πρακτικά αυτό. Όσοι από εμάς έζησαν εποχές αφθονίας και υποσχέσεις ενός καλύτερου μέλλοντος, θα μιλούν γι’ αυτές με νοσταλγία. Τι όμως θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές;

Όσοι ασχολούνται με τις αλλεργίες έχουν την τύχη και την ατυχία να βλέπουν και να αντιμετωπίζουν πρώτοι τις επιπτώσεις της ρύπανσης και της κλιματικής αλλαγής, δεδομένου ότι οι αλλεργικοί ασθενείς είναι υπερευαίσθητοι, αντιδρούν δηλαδή ακόμα και σε πολύ μικρές συγκεντρώσεις ενός ρυπαντή. Οι δύο βασικοί άξονες αντιμετώπισης που έχουν θέσει τα Ηνωμένα Έθνη και άλλοι οργανισμοί, είναι η προσπάθεια μείωσης των επιπτώσεων (mitigation) και η προσαρμογή (adaptation). Ως επαγγελματίες υγείας με ασθενείς με υπερευαισθησίες έχουμε την υποχρέωση να βελτιστοποιήσουμε τις θεραπείες μας, να επιτείνουμε τα όποια μέτρα πρόληψης έχουν δείξει αποτελεσματικότητα, αλλά παράλληλα να πρωτοστατήσουμε σε όλες τις κοινωνικές διεργασίες που είναι απαραίτητες για να σώσουμε τον πλανήτη.

Και δεν χρειάζεται καμιά τρομερή αυτοθυσία! Πολλά μικρά προσωπικά μέτρα, σταθερή υποστήριξη ‘πράσινων’ πολιτικών, μια μικρή απεξάρτηση από τη λαιμαργία και τηνπολυτέλεια. Στο State-of-the-Art, θα προσπαθήσουμε κάθε ομιλία, κάθε συζήτηση, να έχει μια τέτοια κατεύθυνση!